Antyspołeczne zaburzenie osobowości

Osobę z antyspołecznym zaburzeniem osobowości bardzo ciężko rozpoznać. Wszystko dlatego, że maskuje swoje prawdziwe oblicze. Wiodą oni z pozoru normalne życie. W oczach otaczających ich ludzi nie wzbudzają żadnego większego zainteresowania. Realizuje się w życiu społecznym i zawodowym, ma wiele pasji i zainteresowań. Osoby mające ten rodzaj zaburzeń osobowości posiadają często bardzo szerokie grono znajomych i prowadzą bogate życie towarzyskie. Wielu lgnie do ich czarującej na pozór osobowości.

Cechy osobowości antyspołecznej:
– zachowują się tak, jakby nie wiedziały, co to dobro i zło, albo wiedziały, ale nic ich to nie obchodziło. Nic dziwnego, że takie osoby są dla innych i dla całego społeczeństwa poważnym problemem,
– osoba taka może w sposób powtarzalny łamać prawo, kłamać i oszukiwać, zachowywać się impulsywnie, lekkomyślnie i nieodpowiedzialnie (np. nie spłacać długów), wykazywać w stosunku do innych rozdrażnienie lub agresję,
– najgorsze w tym zaburzeniu jest jednak to, że dotknięte nim osoby nigdy nie mają wyrzutów sumienia, krzywdzą, manipulują, wykorzystują i znęcają się nad innymi bez żadnego poczucia winy.

Antyspołeczne zaburzenie osobowości bardzo trudno wyleczyć bądź zmodyfikować. Zdaniem chorego problem mają inni, nigdy on sam. Jeśli jednak pacjent zgodzi się na terapię, najlepiej sprawdzi się: terapia psychodynamiczna, która polega na analizie przeniesienia i przeciwprzeniesienia oraz na stosowaniu takich technik jak: klaryfikacja, konfrontacja i interpretacja oraz terapia poznawczo-behawioralna, pokazująca punkt widzenia i odczuwania innych ludzi (nie tylko własny – psychopatyczny). Skuteczność psychoterapii jest niestety bardzo niska. Wynika to przede wszystkim z tego, że osoby z tym zaburzeniem nie widzą powodów do dokonywania zmian w swoim życiu oraz w sposobie myślenia.

Więcej nt. antyspołecznego zaburzenia osobowości w audycji: