Nerwica lękowa

Zespół lęku uogólnionego to jedno z najczęściej spotykanych u pacjentów zaburzeń psychicznych. Zespół lęku uogólnionego, charakteryzuje się stanem ciągłego, nadmiernego, niekontrolowanego i bezprzedmiotowego lęku i niepokoju. Osoby cierpiące na to schorzenie często martwią się o codzienne, rutynowe działania i aktywności, choć ich obawy są nieuzasadnione.

Główną i najważniejszą cechą zespołu lęku uogólnionego jest stały niepokój i zamartwianie się. Objawy, które stanowią kryterium diagnostyczne zespołu lęku uogólnionego to przede wszystkim silny lęk i zamartwianie się, określane czasami jako lęk wolno płynący, występujący przez większą część dnia przez okres co najmniej sześciu miesięcy.

Dzieci i młodzież mogą mieć podobne objawy jak dorośli, ale mogą też mieć nadmierne lęki związane z publicznym przemawianiem w szkole, odpytywaniem, bezpieczeństwem członków rodziny, punktualnością, ocenami, aprobatą rówieśników.

Skuteczna terapia zespołu lęku uogólnionego najczęściej uwzględnia psychoterapię i farmakoterapię. Wiodącymi podejściami terapeutycznymi są: terapia poznawczo – behawioralna oraz psychodynamiczna. Terapia poznawczo – behawioralna koncentruje się zrozumieniu i przeformułowaniu lękowych przekonań pacjenta oraz na nauce sposobów radzenia sobie z lękiem poprzez stosowanie m.in. treningu relaksacyjnego. Terapia psychodynamiczna dąży do odsłonięcia i rozwiązania nieświadomych konfliktów wewnętrznych oraz identyfikacji i wzmocnienia siły ego pacjenta. Farmakoterapia – najczęściej stosuje się leki z grupy SSRI.

Więcej nt. nerwicy lękowej w audycji: