Histrioniczne zaburzenie osobowości

Histrioniczne zaburzenie osobowości należy do grupy zaburzeń związanych z niestabilnością emocjonalną oraz zaburzonym obrazem własnej osoby. Ludzie cierpiący na to zaburzenie, opierają swoją samoocenę na pochwałach ze strony innych, brak u nich prawdziwego, głębokiego poczucia własnej wartości. Mają ogromną potrzebę i pragnienie bycia zauważonym, bardzo często ich zachowania odbierane są jako zbyt dramatyczne i niewłaściwe.

Osoby z tym zaburzeniem są skłonne do dramatyzowania przeżyć, teatralności i przesadnej ekspresji emocji, przywodząca na myśl sceniczny występ aktora, którego gra pretensjonalnie podkreśla uczucia. Z tego powodu histrionicy wprowadzają niekiedy swoje otoczenie w zakłopotanie. Wyolbrzymiona ekspresja może sprawiać wrażenie niemal parodii normalnej emocjonalności. Ich opinie i uczucia łatwo ulegają zmianie pod wpływem innych ludzi bądź chwilowych kaprysów.

Znamienna jest dla tych jednostek potrzeba nowości, stymulacji oraz skłonność do znużenia codzienną rutyną. Są one nieodporne na frustrację, niezdolne do odraczania zaspokojenia i skłonne do poszukiwania natychmiastowej gratyfikacji. W efekcie mimo entuzjazmu, z jakim angażują się w nowe projekty czy prace, często nie potrafią dłużej się nimi interesować.

Podstawową i najskuteczniejszą formą leczenia histrionicznych zaburzeń osobowości jest psychoterapia. Najczęściej stosuje się psychoterapię poznawczo-behawioralną lub psychodynamiczną. Terapia ma na celu stabilizację stanu pacjenta, poznanie jego motywacji i obaw, zmianę stylu komunikacji i schematów interakcji, wsparcie w budowaniu.

Więcej nt. histrionicznego zaburzenie osobowości w audycji: