Schizoidalne zaburzenie osobowości

Osoba dotknięta tym zaburzeniem, zmaga się ze znacząco obniżonym zakresem odczuwania emocjonalnego. W rezultacie zwykle unika społecznych kontaktów i bliskich relacji z innymi. Preferuje samotne życie, żyje w świecie własnych myśli i uczuć. Ludzie cierpiący na to zaburzenie mają trudności w prowadzeniu normalnego życia, gdyż ich zdolność do interakcji z innymi w pracy, w domu czy innym miejscu jest bardzo ograniczona.

Osoby z tym zaburzeniem pozostają całkowicie wycofane i niezdolne do tworzenia związków z bliskimi osobami, nie potrafią rozpoznawać i wyrażać stanów emocjonalnych oraz nie reagują pobudzeniem na bodźce ze świata zewnętrznego. Cechy te pozostają dezadaptacyjne i sztywne, powodując poważne zaburzenia funkcjonowania społecznego lub wewnętrzne poczucie cierpienia. Osoby schizoidalne są bardzo skoncentrowane na sobie, ze skłonnością do utrzymywania bogatego świata wewnętrznych fantazji, które zastępują im funkcjonowanie w realnej rzeczywistości zewnętrznej.

Zaburzenia osobowości typu schizoidalnego są długoterminowym schorzeniem i znacząco wpływają na zdrowie, samopoczucie i jakość życia osoby na nie cierpiącej. W niektórych sytuacjach choroba może być tak stresująca, że dotknięci na nią ludzie mogą doświadczać także szeregu komplikacji, takich jak depresja, zaburzenia lękowe, a także uzależnienie od alkoholu i narkotyków. Stan choroby wpływa także na osoby bliskie, które nie rozumieją, co dzieje się z osobą chorującą na to zaburzenie. W przypadku tych zaburzeń najbardziej efektywne w powrocie do zdrowia będzie uczestnictwo w psychoterapii, w nurcie psychodynamicznym lub poznawczo-behawioralnym.

Więcej nt. schizoidalnego zaburzenie osobowości w audycji: