Osobowość schizotypowa to zaburzenie z pogranicza schizofrenii i zaburzeń osobowości. Osoby z tym zaburzeniem ujawniają bardzo często dziwaczność lub ekscentryczność. Występują społeczne i interpersonalne deficyty, wyrażające się w trudnościach w nawiązywaniu bliskich więzi, dyskomfortem z tym związanym, jak również zniekształceniami w percepcji i ekscentrycznością w zachowaniu.
Osoby z tym zaburzeniem często się izolują co jest wynikiem ich ekscentrycznych przemyśleń i zachowań, jak również wynikiem braku pragnienia relacji, który po części jest spowodowany ich podejrzliwością wobec innych. Osoba, cierpiąca na to zaburzenie osobowości zwykle funkcjonuje na dość niskim poziomie: jeśli ma zdiagnozowane zaburzenie i posiada stosowne orzeczenie, może pracować w zakładzie pracy chronionej.
Człowiek z osobowością schizotypową jest najczęściej samotny, wręcz osamotniony, czuje się niezrozumiany i nielubiany przez społeczeństwo. Przytłacza go lęk i poczucie, że działania innych osób mogą mu zagrozić. Ma problemy ze skupieniem uwagi lub uporządkowaniem własnych myśli.
Leczenie pacjenta z osobowością schizotypową jest skomplikowane, ponieważ chory ma problem ze zbudowaniem relacji terapeutycznej, terapeuta zazwyczaj traktowany jest jako intruz. Terapeuta powinien zachować dystans, cierpliwość, nie naciskać na pacjenta oraz stosować prostą i bezpośrednią komunikację. Terapia osoby z tym typem zaburzenia osobowości dobierana jest indywidualnie. Wybiera się często psychoterapię poznawczo-behawioralną lub psychoterapię psychodynamiczną.
Więcej nt. schizotypowego zaburzenie osobowości w audycji:
Projekt strony internetowej Biznes HERO
© 2024. All Rights Reserved.
