Unikające zaburzenie osobowości

Unikające zaburzenie osobowości polega na unikaniu kontaktów społecznych i bliskich relacji, w tym relacji partnerskich (intymnych) z innymi ludźmi. Osobę z zaburzeniem unikającym charakteryzuje wysoki poziom lęku przed sytuacjami, w których musi kontaktować się z innymi ludźmi. Z biegiem lat wycofuje się ona z wszelkich sytuacji, które mogłyby narazić ją na stres. Zaburzenie to sprawia, że dotknięta nim osoba czuje się bardzo samotna, ale nie potrafi wyjść innym naprzeciw ani przyjąć ich zachęty do kontaktu.

Osoby cierpiące na to zaburzenie doświadczają silnego leku przed intymnością, w tym również intymnością o charakterze seksualnym, przejawiają skłonność do obwiniania się i przypisywania sobie odpowiedzialności za wszystkie złe rzeczy, jakie spotykają ich w codziennym życiu, uważają, że wchodzenia w relacje z innymi ludźmi jest potencjalnie niebezpieczne. Czują się nieadekwatni i z tego powodu przejawiają zahamowanie w relacjach interpersonalnych. Zaniepokojenie, jakiego doznają w sytuacjach społecznych, wynika z poczucia gorszości i nieatrakcyjności w porównaniu z innymi. Osoby z tym zaburzeniem są płochliwe zarówno w sytuacjach społecznych, jak i zawodowych, obawiają się bowiem upokorzenia i krytyki ze strony innych osób.

Najbardziej pomocna w przypadku osobowości unikającej jest terapia grupowa, pozwala ona na ćwiczenie umiejętności społecznych w bezpiecznych warunkach, bo w obecności wykwalifikowanego terapeuty i wśród osób, które zmagają się z podobnymi problemami. Dla osoby lękliwej nawet taka forma kontaktu z ludźmi może jednak okazać się zbyt trudna. Proces psychoterapeutyczny umożliwia im wejście w kontakt z drugą osobą, który nie będzie zagrażający i odrzucający.

Więcej nt. unikającego zaburzenie osobowości w audycji: