Depresyjne zaburzenie osobowości

Osobowość depresyjna to trwałe wzorce myślenia i zachowania nacechowane przygnębieniem, pesymizmem w postrzeganiu świata, skłonnością do umniejszania własnej wartości. Osoby z depresyjnym zaburzeniem osobowości są odbierane jako ponure, smutne i pesymistyczne. Nie mają poczucia humoru, nie czują przyjemności, są nieszczęśliwe i skupione na roztrząsaniu swoich porażek.

Depresyjne zaburzenie osobowości charakteryzuje się sztywnym wzorcem zachować i relacji interpersonalnych. W diagnozie od dystymii i depresji odróżniane jest na podstawie przewagi elementów poznawczych nad zaburzającymi nastrój.

Osoby dotknięte tym zaburzeniem często mają problem ze zrelaksowaniem się, mają trudności w funkcjonowaniu w czasie wolnym, jako że trudno jest im dostarczyć sobie rozrywki. Zdają się preferować środowisko zawodowe, w którym ich problemowe cechy osobowościowe znacznie łatwiej mogą zamaskować, co umożliwia skuteczną adaptację. Trudności w odczuwaniu radości z jednej strony wynikają z niskiego poczucia własnej wartości i poczucia niezasługiwania na szczęście, co łączy się z poczuciem winy, które zwykle nie ma racjonalnego powodu.

Depresyjne zaburzenia osobowości leczy się poprzez psychoterapię. Terapeuta może również podjąć decyzję o skierowaniu pacjenta do psychiatry w celu leczenia farmakologicznego. Celem spotkań z terapeutą jest uświadomienie sobie przez osobę z tym zaburzeniem jego problemu, dotarcie do jego źródeł i zastąpienie zachowań niekorzystnych dla niego i jego otoczenia, tymi korzystnymi z psychospołecznego punktu widzenia.

Więcej nt. depresyjnego zaburzenia osobowości w audycji: