Zależne zaburzenie osobowości

W zależnym zaburzeniu osobowości występuje utrwalona i nadmierna potrzeba doznawania opieki, która prowadzi do uległych zachowań oraz powoduje powstawanie lęków separacyjnych. Taki wzorzec zachowań pojawia się we wczesnej dorosłości i jest obecny w różnych sytuacjach. Zachowania uległe i zależne wynikają z percepcji siebie jako niezdolnego do adekwatnego funkcjonowania bez pomocy innych i mają na celu wywołać u innych zachowania opiekuńcze.

Występuje percepcja siebie jako bezsilnego i nieudolnego, której towarzyszy przekonanie, że inni są relatywnie silni i zdolni do kontrolowania sytuacji. Występuje znaczna potrzeba otrzymywania rad, wsparcia i aprobaty ze strony innych. Występuje tendencja do pojawiania się lęku lub niepokoju w obliczu konieczności niezależnego funkcjonowania, zwłaszcza lęk przed opuszczeniem połączony z lękiem przed negatywną oceną.

Osoby z zależnym typem zaburzeń osobowości raczej nie szukają pomocy z powodu tego właśnie problemu. Bodźcem do zwrócenia się o pomoc są częściej konsekwencje życiowe wynikające z opisanego powyżej sposobu kształtowania relacji. Zdarza się to więc, kiedy przestają sobie radzić, postępując w ten sposób, lub gdy zależność staje się zbyt trudna albo prowadzi do problemów. Mogą się także zgłosić do leczenia w przypadku zachwiania tej zależności lub utraty osoby wspierającej. W takich okolicznościach pojawiają się niekiedy objawy lęku i depresji, skłaniające do szukania pomocy. Podstawową metodą leczenia jest psychoterapia psychodynamiczna lub poznawczo-behawioralna. Jej cele powinny być ustalone indywidualnie z terapeutą, choć generalnie obejmują wzmacnianie niezależności i ufności w siebie.

Więcej nt. zależnego zaburzenie osobowości w audycji: